ေဖာ္ျပပါ စာသားေလးမွာ ဆရာေတာ္ တစ္ပါး၏ ေဟာၾကား ခ်က္မွ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္သက္လွ သျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ျပဳကာ ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘုိး၊ ဘြားလက္ ထက္မွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထက္ တုိင္ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ေရွး ႐ုိးဆန္ အယူအဆ တစ္ရပ္ကုိ ေတြ႕ ရပါသည္။ ယင္းအယူအဆမွာ မိသားစု တစ္စုတြင္ အေဖႏွင့္အေမ ကသာ အိမ္ေထာင္၏ စားဝတ္ေန ေရးအတြက္ တာဝန္ ယူလ်က္ရွိပါ သည္။ အေဖႏွင့္အေမကသာ တာဝန္ သိၿပီး တာဝန္ယူေသာ အေလ့အထ ျဖစ္ပါသည္။ ေငြရွာရသူက အေဖ၊ ခ်က္ျပဳတ္ ေကြၽးေမြးသူက အေမျဖစ္ပါသည္။ သားသမီးမ်ားက ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏုိင္ၾကပါသည္။ (ေနလည္းေနၾက ပါသည္) အိမ္၏ အခက္အခဲ မွန္ သမွ်ကုိ မိဘႏွစ္ပါးက တာဝန္ယူ ေျဖရွင္းေပးေလ့ရွိပါသည္။ သားသမီး မ်ားကုိ အလြန္ခ်စ္ေသာစိတ္ျဖင့္ သား သမီးေတြ စိတ္အားမငယ္ရေအာင္ ထားတတ္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္၏ ဝင္ေငြ၊ ထြက္ေငြ မမွ်တျခင္း၊ ေၾ<ြကးတင္ေနျခင္း၊ ေပါင္ႏွံရျခင္းတုိ႔ကုိ သားသမီးမ်ား မသိေစဘဲ အေဖႏွင့္ အေမကသာ ႀကိတ္၍ ေျဖရွင္းသြား တတ္ၾကပါသည္။ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္စရာတုိ႔ကုိ သားသမီးမ်ား မသိ ရေအာင္ ဖုံးဖိထားေလ့ရွိၾကပါသည္။ အမွန္မွာ အိမ္ေထာင္စု တစ္စု တြင္းရွိ မိသားစု တာဝန္ကုိ ကုိယ္စီ သိဖုိ႔၊ ကုိယ္စီ တာဝန္ယူဖုိ႔ လုိအပ္ မွာျဖစ္ပါသည္။ သားသမီးေတြကုိ တာဝန္သိေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးမွသာ တာဝန္ ယူလာၾကမွာျဖစ္ ပါသည္ ။ တစ္ေယာက္အားႏွင့္ ယူေသာ္မရ တစ္ေသာင္းအားႏွင့္ ယူေသာ္ရ၏ ဆုိ ေသာ လမ္းၫႊန္ခ်က္၊ လူတစ္ရာ ဝါး တစ္ရာ ဆုိေသာလမ္းၫႊန္ခ်က္ ကုိ ခံယူက်င့္ သုံးပါက တစ္ ဦးတစ္ ေယာက္တည္းအေပၚ ဝန္ပိေနမည္ မဟုတ္ပါ။ အိမ္၏ မေလာက္မငွ ျဖစ္ေနမႈကုိ သားသမီးမ်ားအား အသိ မေပးသျဖင့္ အေျခအေနမွန္ကုိ မသိ ေသာ သားသမီးမ်ားက စားခ်င္၊ ဝတ္ ခ်င္၊ လုိခ်င္တာတုိ႔ကုိ ေတာင္းခံ ပူဆာ ၾကမည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္ပါသည္။ မေလာက္ငွခ်ိန္တြင္ ယင္းသုိ႔ ပူ ဆာသည့္အခါ မိဘႏွစ္ပါးသာ စိတ္ ဆင္းရဲေနရတတ္ ပါသည္ ။ ဤသုိ ႔ ေသာ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အမွား သည္ သား သမီးကုိ ခ်စ္ရာမေရာက္ ေတာ့ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အခက္အခဲအတြက္ မိမိတုိ႔မွာလည္း တာဝန္ရွိပါလားဆုိ ေသာ အသိစိတ္မ်ဳိးဝင္မလာေတာ့ဘဲ လုိခ်င္လွ်င္ လက္ျဖန္႔ေတာင္းသည့္ အက်င့္၊ ကုိ ယ္အားကုိယ္ကုိ းျခင္း ထက္ မွီခုိခ်င္ေသာ အက်င့္မ်ားသာ ရလာၾကပါသည္။ အမွန္မွာ အရြယ္အလုိက္ အသိ ရွိေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေလ့က်င့္ေပးမွသာ တာဝန္သိကာ တာဝန္ယူလာၾကမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးယခင္က အေဖ တစ္ေယာက္၏ လုပ္စာျဖင့္ မပူမပင္ ေနႏုိင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေျပာင္ းလဲ လာေသာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ ေၾကာင့္ မိသားစု တက္ညီလက္ညီ ႀကဳိးပမ္းၾကမွသာ တန္ကာက်မည့္ အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။ သတၱေလာ က၏ ျဖစ္ေပၚတုိးတက္မႈကို ေလ့လာ ၾကည့္လွ်င္ အခ်ိန္အခါ အေျခအေန ႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြ မေနထုိင္ႏုိင္ မက်င့္သုံးႏုိင္ေသာ သတၱဝါမ်ားမွာ မ်ဳိ းသုဥ္ းေပ်ာက္သြယ္ သြားၾကရ သည္ကုိေတြ႕ရပါသည္။ လ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲေနေသာ ယေန႔ ကမၻာႀကီး ႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြ က်င့္သုံးေန ထုိင္မႈ၊ မေနထုိင္ႏုိင္မႈသည္ ဘဝ ရပ္ တည္ရွင္သန္မႈအတြက္ ပဓာနက် လာပါသည္။ ယေန႔ ကမၻာႀကီးတြင္ လူဦးေရ အဆမတန္ မ်ားလာျခင္း၊ လူတို႕၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အလြန္ ႀကီးလာျခင္း၊ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညႇဥ္း ဝါဒ ကုိ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားက က်င့္သုံးေနျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ေရွး႐ုိးစြဲအေတြးအေခၚ ေရွး႐ုိးစြဲအေနအထုိင္ျဖင့္ ေနထုိင္ပါ က ဘဝရွင္သန္ ရပ္တည္ႏုိင္ရန္ ခက္ခဲမည္ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္မီ တုိး တက္ေနသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ မိသား စုအလုိက္ တက္ညီလက္ညီ ႀကဳိး စားေနၾကခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ၏မိသားစု အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အိပ္ ေမာက်ကာ အိပ္မက္မက္ ေကာင္း တုန္းပင္ရွိေနၾကပါသည္။ ေမြးဖြားၿပီး ငယ္စဥ္မွ ႀကီးထြားလာေသာ အရြယ္ အဆင့္ဆင့္အထိ အသိေပးပ်ဳိးေထာင္ မႈအလြန္နည္းသျဖင့္ လူႀကီးလာေသာ္ လည္း အခ်ိန္မစီးဘဲ ျဖစ္လာၾကပါ သည္။ ထုိသုိ႔ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္မႈ အားနည္းေနခ်ိန္တြင္ တာဝန္မရွိ ေန ထုိင္ခြင့္ရေနျခင္းေၾကာင့္ တာဝန္မဲ့ ေျပာ၊ တာဝန္မဲ့လုပ္လာတတ္ၾကပါ သည္။ အမွန္မွာကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး၊ ကုိ ယ္ ထူကုိ ယ္ ထစိ တ္ ဓာတ္ ၊ အေကာင္းျမင္ အျပဳသေဘာစိတ္ဓာတ္ ရွိမွသာ တာဝန္သိစိတ္ဆုိေသာ အသီး အပြင့္သည္ သီးပြင့္လာႏုိင္ပါသည္။ အဆုိးျမင္၊ အပ်က္ျမင္စိတ္၊ အားငယ္ စိတ္၊ သူတစ္ပါးအား မွီခုိခ်င္ေသာ စိတ္တုိ႔ျဖင္ ့ ဘဝတုိးတက္ ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏုိင္မႈမျပဳႏုိင္ပါ။ ထုိသုိ႔ ကုိယ္ခံအားနည္းကာ စိတ္ဓာတ္ခြန္ အားမရွိလွ်င္ တာဝန္သိစိတ္ႏွင့္ တာ ဝန္ယူစိတ္သည္ ျဖစ္ေပၚမလာႏုိင္ပါ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရပါကား ယေန႔ လူ ငယ္ ေနာင္ဝယ္လူႀကီး ဆုိသည့္ အတုိင္း လူငယ္မ်ားကို အျပဳသေဘာ စိတ္ႏွင့္ တာဝန္သိစိတ္ရွိလာေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။
စိုး၀င္း(ေခ်ာက္) 
